Καλοκαίρι
Μαζευόμασταν ένα τσούρμο παιδάκια και πηγαίναμε στου "Παγώνη" να μαζέψουμε, λέει, καβούρια!!!
Εκείνη τα έπιανε σβέλτα με τα μικρά της χεράκια και τα έβαζε στον κουβά!
Μετά πήγαινε κολυμπώντας, να "μαζέψει" χταπόδια! Και "μάζευε"!!! Πουά με κόκκινες βούλες τα μπρατσάκια της!
Κάποιες φορές, οι ψαράδες που κάθε χρόνο νοικιάζαμε για τρεις μήνες το σπίτι τους, μας έπαιρναν μαζί τους όταν μάζευαν τα δίχτυα ή τα παραγάδια τους!
Ήμασταν πολλά χαρούμενα παιδάκια!
Εγώ εκείνη την εποχή ήμουν λίγο ευαισθητούλα, φιλάσθενη κι αδύναμη... Πήγαινα μαζί τους, σαν... ζόμπι! Και πήγα κι εκείνη την ημέρα...
Αλλά "έβγαλε καιρό"! Δεν θυμάμαι αν έσπασε το ένα κουπί ή αν χάθηκε στα κύματα! Ο Γιάννης, ο ψαράς που μας είχε υπό την προστασία του και υπό τις διαταγές του, μας έβγαλε στη στεριά και ψύχραιμα μας ζήτησε να κρατήσουμε όλοι ένα χοντρό σχοινί που έδεσε στη βάρκα και, ανάλογα με τις οδηγίες του, εμείς να τραβάμε δυνατά, όλα μαζί!
"Θτοπ! Θταματήθτε!" Ακούστηκε η χαριτωμένα ψευδή της φωνούλα!
" Η Κάκια δεν θα τραβάει!
Θα τραβάω εγώ για δύο!
Πάμε! Έι - οπ! Έι - οπ!".
Δεν άρθρωσε λέξη κανείς! Ούτε ο Γιάννης!
Και άρχισαν να τραβάνε όλοι με δύναμη!

Τότε, ένιωσα για πρώτη φορά, κάτω από τις φτερούγες της. Μετά, χώθηκε η μια κάτω από τις φτερούγες της άλλης.
Και ποτέ, μα ποτέ, δεν καλυφτήκαμε, δεν οχυρωθήκαμε, δεν κρυφτήκαμε πίσω από την προσωπική μας πορεία.
Κρατήσαμε ανοιχτούς τους λογαριασμούς και τα κιτάπια της ζωής μας! Πάντα.
Τι μ´ έπιασε και τα γράφω όλα αυτά;
Ε, βρίσκομαι στην πόλη μου και η Βαννούλα μου γιορτάζει!
Χρόνια Πολλά, αστέρι μου!
Χρόνια Πολλά, Βαννούλι μου μονάκριβο κι αγαπημένο!